«Στη βιωμένη πραγματικότητα της πόλεως, η οποία δικαιολογημένα έχει αποκληθεί το ομιλητικότερο πολιτικό σώμα, και ακόμη περισσότερο στην πολιτική φιλοσοφία που πήγασε απ΄ αυτήν, πράξη και ομιλία διαχωρίστηκαν κι έγιναν βαθμιαία ανεξάρτητες δραστηριότητες. Η έμφαση μετατοπίστηκε από την πράξη στην ομιλία, και στην ομιλία ως μέσον πειθούς μάλλον παρά ως εδικά ανθρώπινο τρόπο απάντησης, απόκρισης ή στάθμισης αναφορικά με ό,τι συνέβαινε ή έκαναν οι άνθρωποι. Το να είναι κανείς πολιτικό ον, το να ζει στην πόλιν, σήμαινε ότι το κάθε τι αποφασιζόταν δια των λόγων και της πειθούς και όχι με τον καταναγκασμό και την βία. Κατά την αντίληψη που είχαν οι Έλληνες για τον εαυτό τους, το να αναγκάζεις τους ανθρώπους δια της βίας, το να προστάζεις αντί να πείθεις ήσαν προπολιτικοί τρόποι ενασχόλησης με τα κοινά, οι οποίοι χαρακτήριζαν την εκτός της πόλεως ζωή. Το σπίτι και την οικογενειακή ζωή, όπου ο αρχηγός της οικογένειας διηύθυνε με αδιαφιλονίκητες δεσποτικές εξουσίες, ή την ζωή στις βαρβαρικές αυτοκρατορίες της Ασίας, που ο δεσποτισμός τους έμοιαζε συχνά με την οργάνωση ενός νοικοκυριού».
ΧΑΝΝΑ ΑΡΕΝΤ. (1986). Η ανθρώπινη κατάσταση (Vita activa), μτφρ. Στέφανος Ροζάνης – Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος. Αθήνα: Γνώση, σσ. 44-45.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου