«Ο άνθρωπος, λέει ο Πλάτωνας, είναι ήμερο ζώο και, αν τύχει να έχει σωστή και πετυχημένη παιδεία, γίνεται θεϊκότατο και ημερώτατο ζώο· αν όμως δεν ανατραφεί ικανοποιητικά, ή αν ανατραφεί κακά, γίνεται αγριότατο απ’ όλα τα ζώα, που τρέφει η γη, [«Άνθρωπος δε ήμερον (=ζώον), όμως μην παιδείας ορθής τυχόν και φύσεως ευτυχούς, θειοτάτον, ημερότατόν τε ζώον γίγνεσθαι φιλεί, μη ικανώς δε ή μη καλώς τραφέν (=ανατραφέν) αγριώτατον οπόσα φύει, γη», Νόμοι ΣΤ 766 a]. Κατά τον Πλάτωνα η πολιτεία με τους νόμους της πρέπει να ρυθμίζει την παιδεία των νέων. Η παιδεία, λέει, είναι τράβηγμα κι οδήγηση των παιδιών προς ό,τι έκρινε ο νόμος σωστό να λέγεται σ’ αυτά κι έχει κριθεί για σωστό κι από τους πιο αρμόδιους στα ζητήματα παιδείας κι από την πείρα των ηλικιωμένων, [Πολιτεία Δ 424 a]. Κι ο Αριστοτέλης υποστηρίζει ότι ο νομοθέτης πρέπει να ενδιαφέρεται για την παιδεία των νέων, αν θέλει το καλό της πολιτείας, γιατί η καλυτέρευση του ήθους γίνεται αιτία να καλυτερεύσει η πολιτεία, [«Ότι μεν ουν τω νομοθέτη μάλιστα πραγματευτέον περί την των νέων παιδείαν, ουδείς αν αμφισβητήσειε· και γαρ εν ταις πόλεσιν ου γιγνόμενον τούτο βλάπτει τας πολιτείας… αεί δε το βέλτιον ήθος βελτίονος αίτιον πολιτείας», Πολιτικά Θ 1337 a11]».
Α. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ. (1987). Ανθρωπιστική Παιδεία. Αθήνα. Δημ. Ν. Παπαδήμα, σ. 162.
