«Ο Πλάτωνας [στον διάλογο Ευθύφρων] παρουσιάζει τον Σωκράτη να βεβαιώνει ότι η κατηγορία για ασέβεια, που του αποδόθηκε, οφειλόταν εξ ολοκλήρου στην απόρριψη εκ μέρους των μύθων, σαν αυτούς [που λένε] ότι ο Κρόνος ευνούχισε τον πατέρα του, τον Ουρανό και ότι ο Δίας, εκθρόνισε τον Κρόνο. Όμως σε έναν μεταγενέστερο διάλογο [στον Φαίδωνα], ο Σωκράτης ομολογεί ότι το δόγμα περί θνητότητας της ψυχής ήταν η παραδεδεγμένη πεποίθηση μεταξύ των ανθρώπων. Υπάρχει στο σημείο αυτό κάποια αντίφαση; Ναι, σίγουρα. Αλλά η αντίφαση δεν είναι του Πλάτωνα· είναι του λαού, του οποίου γενικά οι θρησκευτικές αρχές συντίθενται πάντοτε από τα πιο αταίριαστα στοιχεία, ιδίως σε μια εποχή που αποδέχεται τη δεισιδαιμονία με τόση ευκολία και ελαφρότητα».
DAVID HUME. (2011). Η φυσική ιστορία της θρησκείας. Μετάφραση – εισαγωγή – επιστημονική επιμέλεια Αλέξανδρος Σακελλαρίου, Αθήνα: Σαββάλας, σ. 129.
