Οι απαρχές της βίας βρίσκονται «στη διαμόρφωση της ταυτότητας» στη «φαντασιακή δημιουργία της ταυτότητας, ως πράξης διακρίσεων και διαχωρισμού από τους άλλους, κατασκευής ορίων και χάραξης γραμμών, είναι η πιο συχνή και θεμελιακή πράξη βίας την οποία διαπράττουμε. Βία δεν είναι μόνο αυτά που κάνουμε στον άλλο. Είναι και κάτι πιο πρωταρχικό. Βία είναι η ίδια η κατασκευή του άλλου. Αυτή η διαδικασία είναι πανούργα: από τη μια η δραστηριότητα των ανθρώπων οι οποίοι ορίζουν τους εαυτούς τους ως ομάδα είναι αρνητική. Η ομάδα υφίσταται ως τέτοια χάρη σ’ εκείνους οι οποίοι δεν ανήκουν σ΄ αυτήν. Από την άλλη, αυτοί οι ξένοι –οι τόσο απαραίτητοι για τον αυτοκαθορισμό εκείνων οι οποίοι ανήκουν στην ομάδα- εκλαμβάνονται επίσης ως απειλή για τους τελευταίους. Κατά ειρωνικό τρόπο ο απόβλητος πιστεύεται ότι απειλεί τα όρια που έχουν χαραχθεί για να τον αποκλείσουν, τα όρια τα οποία η ίδια η ύπαρξή του διατηρεί. […] Η ιστορία έχει δείξει ότι στο όνομα των ταυτοτήτων μας –θρησκευτικών, πολιτισμικών, εθνικών, φυλετικών, σεξουαλικών- διαπράττουμε και υφιστάμεθα τις πιο ωμές φρικαλεότητες».
ΡΕΤΖΙΝΑ ΣΒΑΡΤΣ. (2000). Βία και Μονοθεϊσμός. Η Κατάρα του Κάιν, μτφρ. Φώτης Τερζάκης. Επιστημονική θεώρηση Βασίλειος Αδραχτάς. Αθήνα: Φιλίστωρ, σσ. 21-22.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου